есць такая прафесія радзіму абараняць
Воложинский районный
исполнительный комитет
222357, г. Воложин, пл. Свободы, 2
Телефон приемной:
Режим работы:
с 8.30 до 13.00 и с 14.00 до 17.30 по будням
e-mail: Этот адрес электронной почты защищён от спам-ботов. У вас должен быть включен JavaScript для просмотра.
горячая линия: +375 (1772) 5-55-72
Прафесіі іх сутнасць – Радзіму абараняць
Напярэдадні аднаго з самых папулярных у нашым грамадстве свят – Дня абаронца Айчыны – мы сустрэліся з людзьмі, якія па праве маюць гэты высокі статус. Лёс кожнага з іх звязаны са службай ва Узброеных Сілах Рэспублікі Беларусь. Яны шчыра падзяліліся сваім стаўленнем да даты 23 лютага, расказалі пра сямейныя традыцыі, не адмовіліся паразважаць і на тэму патрыятычнага выхавання. А яшчэ папрасілі даслаць віншаванні са святам усім грамадзянам Валожыншчыны, у першую чаргу тым, хто стаяў ці стаіць сёння на варце роднай зямлі і свайго народа, – удзельнікам Вялікай Айчыннай вайны, калегам з брыгады, яе ветэранам.
Ульяна Міхайлаўна УНУЧАК носіць ваенную форму і пагоны. Яна – радавы кантрактнай службы, аператар. Знешнасць гэтай прыгажуні лёгка ўвядзе ў зман любога, хто з ёй не знаёмы. У першыя хвіліны сустрэчы можна падумаць, быццам перад табой мадэль ці артыстка. Таму, даведаўшыся, што маеш справу з дыпламаваным інжынерам-механікам, вельмі здзіўляешся. Так, чароўная бландзінка зусім не летуценніца, наадварот, і кірунак, па якім атрымлівала адукацыю, і прыход у часць – рашэнні свядомыя і добра прадуманыя. Родныя – бацькі і брат Аляксандр (дарэчы, капітан) – ва ўсім падтрымліваюць дзяўчыну. Пакуль не прайшло года, як на пляцы часці прагучаў яе голас – Ульяна прынесла воінскую прысягу. Хоць служыць няшмат, але патрэбныя для гэтага веды спасцігае з азартам і натхненнем. Да неабходнасці насіць форму ставіцца лёгка, прытрымлівацца статута ёй таксама няцяжка. Юная асоба з моцным характарам мае безліч захапленняў. Сярод іх – сур’ёзнае кіно. Што б параіла паглядзець моладзі? Ваенную драму “Брэсцкая крэпасць”. Чаму? Вельмі яскрава паказвае: вайна – гэта жах, таму лепш усе пытанні вырашаць мірным шляхам.
Рамуальд Уладзіміравіч ВАЙНІЦКІ аддаў ваеннай справе шмат гадоў. Сем з палавінай служыў у якасці камандзіра воінскай часці 30695. Што будзе афіцэрам, ураджэнец Вішнева зразумеў у раннім дзяцінстве. Якія моманты натхнілі на такое рашэнне? Бацькавы аповеды пра службу на Камчатцы, фільмы і кнігі пра вайну, а таксама армейская газета “Чырвоная зорка”, якую сям’я выпісвала з году ў год. Канчаткова рашэнне наконт выбару прафесіі прыняў, калі ў старэйшых класах стаў наведваць урокі пачатковай ваеннай падрыхтоўкі. “Гэта маё,” – далажыў спачатку сабе, а затым бацькам. Яго зразумелі і падтрымалі. Гэтак жа праз шмат гадоў палкоўнік Вайніцкі падтрымаў свайго сына, зараз ужо падпалкоўніка.
Рамуальд Уладзіміравіч – ваенны інжынер з вялікім жыццёвым і прафесійным вопытам. Ён з бязмежнай павагай ставіцца да гісторыі сваёй брыгады, яе ветэранаў, пры любой магчымасці выказвае словы падтрымкі сучаснаму пакаленню ваеннаслужачых. Аднак падкрэслівае: любы чалавек, незалежна ад таго, служыў ён у арміі ці не, павінен адчуваць сябе абаронцам. І не толькі ў святочны дзень. Служэнне Радзіме і свайму народу – гэта пастаянная, адданая праца на сваім месцы, а таксама любоў і павага да суайчыннікаў.
Падпалкоўнік Ігар Васільевіч СТАСЯЛОВІЧ прызнаецца, што са святам звязаны вельмі прыемныя дзіцячыя ўспаміны. Менавіта ў гэты дзень яму і іншым хлопчыкам – гадаванцам дзіцячага сада – дзяўчынкі ўручалі падарункі. Традыцыя мела працяг і ў школьныя гады. Афіцэр упэўнены: гэта быў вельмі правільны выхаваўчы момант. Дзякуючы яму з кожным святочным днём прыходзіла ўсведамленне, што Дзень абаронца Айчыны не проста нагода для радасці. 23 лютага дазваляе хлопчыкам паступова адчуваць сябе мужчынамі, падкрэслівае наяўнасць брутальных рыс у іх характарах. Ігар Васільевіч раіць абавязкова адзначаць Дзень абаронца ў дзіцячых і маладзёжных калектывах, бо менавіта такія моманты спрыяюць патрыятычнаму настрою і фарміраванню станоўчых адносін да службы ў арміі. А яшчэ, сцвярджае падпалкоўнік Стасяловіч, кожны малады чалавек павінен ведаць сямейную гісторыю, ганарыцца продкамі. Напрыклад, яго дзед быў удзельнікам Вялікай Айчыннай вайны, дайшоў амаль да самога Берліна, меў медаль “За адвагу”. Сёння б дзядуля парадаваўся за ўнука, яго дружную сям’ю і годны шлях ад камандзіра ўзвода да камандзіра батальёна.
Ігар Васільевіч выказаў надзею, што валожынская моладзь заўсёды будзе сябраваць са спортам, весці здаровы лад жыцця і нікому з іх ніколі не захочацца пазбягаць службы ў арміі – выключнай школы сталення.
Салдату тэрміновай службы Уладзіміру Сяргеевічу ЛІНКЕВІЧУ служыць засталося тры месяцы. Хутка, вельмі хутка юнак развітаецца з армейскім жыццём. У маладога інжынера і ўдзельніка многіх арт-праектаў безліч планаў на бліжэйшую будучыню. Самае ж галоўнае – як мага хутчэй абняць матулю, бацьку, чатырох братоў і дзвюх сястрычак. Уладзімір вырас у такой сям’і, дзе кожны з маленства мог адчуваць сябе асобай, выказваць меркаванні і ўносіць прапановы. Аднак і да дысцыпліны, падтрымання агульнага парадаку яго і іншых дзяцей прывучалі без скідак на ўзрост. У дзяцінстве ён даведаўся пра прадзеда, што абараняў Радзіму ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Памяць пра баявога сваяка і аўтарытэт бацькі – аднаго з самых паважаных святароў на Валожыншчыне, які ў свой час адстужыў у паветрана-дэсантных войсках, спрыялі таму, што юнак, хоць заўсёды шмат часу прысвячаў творчасці, спакойна і з павагай ставіўся да неабходнасці прайсці тэрміновую службу. Сёння, калі рыхтуецца нанова прывыкаць да грамадзянскага жыцця, на сто працэнтаў упэўнены: армія павінна быць у жыцці кожнага мужчыны. Што тычыцца талентаў, дык яны і тут патрэбны. Уладзімір Лінкевіч – пастаянны ўдзельнік канцэртаў, фестываляў, песенных конкурсаў, падчас якіх на працягу службы абараняў гонар Валожынскай часці.
Валянціна КРАЎНЕВІЧ, фота аўтара
Упершыню ў гісторыі Петрыкаўшчыны вайсковец тэрміновай службы быў узнагароджаны каштоўным падарункам – гадзіннікам з гравіроўкай ад Міністра абароны Рэспублікі Беларусь. Такога гонару быў удастоены наш былы вучань Уладзіслаў Радзькоў.
У мінулую пятніцу ваенны камісар раёна Аляксандр Адамоўскі ад імя Міністэрства абароны ўручыў Уладзіславу Радзькову каштоўны падарунак – гадзіннік з гравіроўкай, а маці салдата – падзяку і кветкі за добрае выхаванне сына. Словы падзякі салдату і яго маці выказала намеснік старшыні райвыканкама Святлана Сянько. Лейтматывам гэтай урачыстай падзеі стаў удзел Уладзіслава ў VI Армейскіх міжнародных гульнях “Армі-2020”, у выніку чаго наша краіна заняла другое месца ў спаборніцтвах, саступіўшы першае месца Расіі.
– У пачатку верасня завяршыліся VI Вайсковыя міжнародныя гульні, – распавёў 22-гадовы сяржант. – На працягу двух тыдняў 30 каманд спаборнічалі за званне лепшых у вайсковым майстэрстве – на тэрыторыі Расіі, Арменіі, Азербайджана, Узбекістана і Беларусі. У агульнакамандным заліку наша каманда апынулася на 2-м месцы, пасля Узброеных сіл Расіі. Нашы вайскоўцы занялі два першыя месцы, а 2-е месца ў 10 спаборніцтвах, такіх выпрабаваннях як “Бяспечнае асяроддзе” – экіпажаў радыяцыйнай, хімічнай і біялагічнай абароны, “Вайсковае ралі” – экіпажаў на ваеннай аўтамабільнай тэхніцы, “Верны сябар” – спецыялістаў службовага сабакаводства і многіх іншых.
Каб трапіць на такія элітныя спаборніцтвы, мне давялося прайсці сур’ёзны адбор сярод сакурснікаў. Я прайшоў усе выпрабаванні спаборніцкія якасна і на высокім узроўні. У выніку мяне выбралі з мноства удзельнікаў. Непасрэдна на спаборніцтвах я выконваў наступную задачу. У ролі старшага хіміка мне неабходна было знайсці атрутныя рэчывы, узяць пробы на заражанай мясцовасці, вызначыць склад рэчывы.
Строга было з якасцю і хуткасцю выкананага задання. Улічваючы дадатковую нагрузку – усё гэта я рабіў у поўным ахоўным абмундзіраванні, а яшчэ з аўтаматам у руках – справіўся на “выдатна”. Нават не чакаў ад сябе такога. Сапернікі таксама былі не з баязлівых. Давялося папацець.
Зараз наш герой плануе адпачыць у звальненні, а пасля – звязаць сваё жыццё са службай у сілах спецыяльных аперацый. Як адзначыў ваенны камісар Петрыкаўскага раёна, тут, на радзіме, Уладзіслава заўсёды гатовы прыняць у ваенныя рады.
– Самае цікавае, што яшчэ ў школьны час мае адносіны да службы ў войску былі зусім іншыя, крытычныя. Армія для многіх хлопцаў гучыць, як самае страшнае слова і асацыіруецца ледзь не з пакутай. Служба дапамагла мне развіць у сабе дысцыпліну, адказнасць, уменне сабрацца. Цяпер з упэўненасцю скажу, што войска робіць з любога хлопца сапраўднага мужчыну.
Насамрэч, хвалявацца Уладзіславу за мужнасць першапачаткова не было патрэбы, бо ён – адзіны мужчына ў вялікай сям’і. Заўсёды дапамагаў маці ў гаспадарчых справах. Маці, Аліна Радзькова, гадавала чацвярых дзяцей самастойна. Яна навучыла траіх дачок і сына жыць у сяброўстве, з сумленнем, адказваць за свае словы і ўчынкі, быць ветлівымі і спагадлівымі. Менавіта таму, пабачыўшы сына ўпершыню за такі доўгі час (і з такой добрай навіной), яна не стрымала слёз ад гонару і радасці.
Ёсць такая прафесія-Радзіму абараняць! Рускія афіцэры – гэта гонар і слава нашага войска і, вядома ж, Расіі. Ва ўсе часы гэтыя людзі былі на вечнай варце інтарэсаў уласнай краіны і заўсёды, нягледзячы на пастаянныя пазбаўлення і нязручнасці, сваёй грудзьмі абаранялі яе жыхароў. Менавіта таму, афіцэр – гэта нават не прафесія, а пакліканне. І ў расійскай арміі яны служаць, а не працуюць. Жыццё афіцэраў і іх сем’яў нельга назваць бясхмарнай і лёгкай. Але, нягледзячы ні на што, яны паказваюць прыклад адданасці і гонару.
Афіцэры Расеі. Гісторыя станаўлення
У рускай арміі яны з’явіліся дзякуючы вайсковай рэформе XVII ст. Гэта, у асноўным, былі выключна наёмныя замежнікі. Але з часам Пётр I стаў фармаваць увесь вышэйшы кадравы корпус з рускіх дваран. Якія служылі Радзіме валодалі вышэйшай і самых прэстыжных статусам у грамадстве. І нездарма менавіта ў тыя часы Расея значна пашырыла ўласныя межы.
З цягам часу і зменай шматлікіх цароў, героі, якія абаранялі нашу Радзіму ўсё больш нищали. Яны практычна цалкам знаходзіліся на самазабеспячэнні і вымушаныя былі залазіць у вялікія даўгі і страты. Але тым не менш, дух іх быў моцны, і яны спраўна служылі Айчыне, праходзячы мноства войнаў і канфліктаў дзеля яго.
Афіцэрскі гонар была і ёсць вышэй за ўсё: улады, грошай, любові і жыцця. Менавіта ў яе гонар складаліся легенды, спяваліся песні і здымаецца мноства фільмаў. І нават сёння гэта не проста пусты гук – гэта стыль жыцця.
Кодэкс афіцэрскага гонару
Аб спецыяльным негалосным зводзе правілаў і абавязкаў, якім павінны былі кіравацца ўсе вайскоўцы, якія маюць званні, вялося шмат размоў. Усе апавяданні пра абаронцаў Радзімы прасякнуты гэтымі законамі. Але ў асноўным, гэта агульныя паняцці і здагадкі. Кодэкс гонару быў цалкам сфармаваны яшчэ ў перыяд руска-японскай вайны. Вось некалькі такіх правілаў, якія чтятся служылі і сёння:
У многіх арганізацыях кіраўнікі даўно ўсвядомілі ўсю неабходнасць вядзення стымулюючай карпаратыўнай палітыкі, якая дапамагала б не толькі павысіць эфектыўнасць прадукцыйнасці, але і заахвоціць персанал да пачатку пабудовы ўласнай кар’еры ў рам.
Пачуццё прыгожага ў чалавеку выяўляецца ў творчасці і стварэнні прыгожых рэчаў сваімі рукамі, неабходнасці зменьваць будзённыя рэчы, ствараючы не проста функцыянальныя прадметы ўжытку, але сапраўдныя творы мастацтва.Прадметы народнага промыслу ў суча.
Мабыць, няма ў гэтым свеце чалавека, які б хоць адзін раз не захацеў паспрабаваць сябе ў кіно ці на сцэне. Артысты – народ спецыфічны. І вырашыцца на такую прафесію зможа не кожны. А ўжо калі вы захацелі стаць рэжысёрам, то ведайце, што ім у ра.
Гэта асноўныя элементы кодэкса афіцэрскай гонару, дзякуючы якім і сёння ваенных цэняць і шануюць. Выконваючы гэтыя патрабаванні, кожны з іх становіцца вышэй абставінаў і часу.
Міфы і рэальнасць аб рускіх афіцэраў
У перыяд Вялікай Кастрычніцкай сацыялістычнай рэвалюцыі было мноства чутак і здагадак аб дворянах, царскіх ваенных і іншых слупах імперыялізму. Большасць падобных «фактаў» былі просты антипропагандой. Але таксама ўзнікла і мноства відавочных перабольшанняў, створаных прыхільнікамі Мікалая II. Сярод іх самымі яркімі з’яўляюцца:
На перыяд рэвалюцыі ў кіраўніцтве Царскай Арміі было мноства выдатных афіцэраў, якія асабіста прайшлі некалькі войнаў. Гэта сапраўды была «эліта» расейскіх войскаў. І да іх асабліва дастасоўная фраза: «Ёсць такая прафесія-Радзіму абараняць».
Сістэма вайсковых рангаў і званняў
Менавіта яны вызначаюць становішча вайскоўцаў адносна адзін аднаго. Да таго ж званне пазначае і круг абавязкаў, а таксама правы чалавека. Упершыню заканадаўча сістэма чыноў была замацаваная яшчэ ў 1647 г. Пётр I у «Табелі аб рангах» замацаваў у адзіным дакуменце ўсе воінскія званні.
Пасля крывавай і всеразрушающей Кастрычніцкай рэвалюцыі ўсе гэтыя чыны былі проста скасаваныя. Адрознівалі ваенных выключна па займаемым пасадам (камандзір, начальнік і г. д.). Паступова гэтыя пасады дапрацоўваліся.
Перыяд вайны таксама ўнёс уласныя карэктывы ў вайсковы статут. Былі ўведзены спецыяльныя гвардзейскія званні і адметныя знакі. А абаронцы Радзімы, рэвалюцыйныя краснофлотцы і чырвонаармейцы і зусім былі скасаваныя.
У 1994 г. Агульная сістэма воінскіх чыноў Расеі была значная абноўлена. Цяпер генералам арміі можа быць выключна кіраўнік складу Узброеных Сіл. Акрамя таго, звання адрозніваюцца па відах: ваенна-марскія і сухапутныя.
Асноўныя прынцыпы і догмы ваеннага і патрыятычнага выхавання вайскоўцаў
Афіцэры – гэта людзі, якія аддаюць загады і камандуючыячасам многімі тысячамі людзей. Яны не могуць кіравацца простымі эмоцыямі, быць неадукаванымі і недалёкімі. Самаразвіцце і ўдасканаленне расейскіх афіцэраў – гэта адна з галоўных задач навучання любой ваеннай акадэміі. Яшчэ Драгамір, дзеючы генерал і пісьменнік, вылучаў такія ідэі выхавання:
Пры гэтым афіцэры Расіі, выпускающиеся з любога ваеннага ўстановы, павінны валодаць наступнымі якасцямі:
Нярэдка гэтыя прынцыпы паводзін і характару сапраўднага афіцэра не прымаліся, а часам нават адпрэчваліся ваенным кіраўніцтвам. Але праз шмат гадоў, яны застаюцца актуальнымі.
Лепшыя ваенныя ўстановы, якія рыхтавалі афіцэраў
Сёння кожны ведае, што ёсць такая прафесія-Радзіму абараняць. Але дзе ж навучаюць гэтаму няпростаму рамяству? І што з сябе ўяўляла і ўяўляе сістэма падрыхтоўкі ваеннага складу ў Расеі?
У часы цараваньня Раманавых будучых афіцэраў рыхтавалі ў такіх навучальных установах:
Калі казаць аб сучаснай Расеі, то самымі знакамітымі цяпер з’яўляюцца тыя ваенныя навучальныя ўстановы, якія захаваліся нават пасля рэвалюцыі і Вялікай Айчыннай. Свае гістарычныя традыцыі яны перадаюць будучым афіцэрам Расійскай Арміі. Да іх адносяцца: ваенныя акадэміі сухапутных і ракетных войскаў, ваенна-касмічныя акадэміі і ваенныя інстытуты, сувораўскія і нахимовские вучылішча, кадэцкія корпуса і г. д.
Хто такія юнкера?
Такім званнем ўзнагароджваліся рускія афіцэры да 1917 г. Яно мае германскія карані. Азначала яно маладога пана або гаспадара. На Русі першапачаткова яно прысвойвалася кандыдатам на першае обер-афіцэрскае званне. Затым так сталі называць усіх студэнтаў расійскіх ваенных навучальных устаноў. У залежнасці ад роду пяхотных войскаў існавалі таксама фанен-юнкера, штык-юнкера і эстандарт-юнкера.
Іх з юнацтва навучалі ваеннаму мастацтву, пачынаючы з 1851 г. юнкерами на флоце сталі называць ізноў прыбылых добраахвотнікаў з вышэйшай адукацыяй, а пазней – навучэнцаў навучальных устаноў марскога флоту. Як правіла, такія афіцэры мелі больш высокі статус, чым тыя ж пяхотнікі, і ставіліся да катэгорыі унтэр-афіцэраў.
стратэгіі і тактыцы. Гэтыя хлапчукі не па чутках ведалі, што значыць абараняць Радзіму. Гонар і годнасць выкладаліся ім з першых курсаў ваенных вучэльняў. А любоў да Расеі яны праносілі праз усё жыццё і мноства войнаў і канфліктаў.
Гэтым званнем ўзнагароджваліся многія дыпламаты і чыноўнікі. Адным з самых вядомых камер-юнкераў быў той жа Аляксандр Пушкін. Ён атрымаў гэта званне ў 1833 г. ад самога гаспадара.
Афіцэры – героі Расійскай імперыі
Гэтыя імёны, напэўна, ведае кожны сучасны школьнік. Яны прайшлі скрозь гісторыю і застануцца ў ёй навекі як палкаводцы, стратэгі і героі, якія абаранялі нашу Радзіму. Імёны іх апявалі і сучаснікі, і нашчадкі:
Гісторыя ведае масу рускіх афіцэраў, якія заслужылі сваё званне потым і крывёй. Яны навекі стануць прыкладам для будучых хлапчукоў-вайскоўцаў.
Героі ВАВ і Расіі
Вялікая Айчынная яшчэ свежая ў памяці нашчадкаў. Усе зверствы, совершавшиеся на рускай зямлі, суадносныя толькі з мужнасцю і адвагай рускіх салдат і афіцэраў. Менавіта яны, а не людзі ў Крамлі, абаранілі Радзіму цаной многіх мільёнаў уласных жыццяў.
Многія з гэтых герояў заслужылі звання і даведаліся, што такое афіцэрскі гонар, ужо будучы ў самай мясарубцы вайны. Але тым не менш, яны апынуліся вартыя прысвоеных рэгалій. Гэта і маёр Іван Вараб’ёў, выхадзец з сялян, а пасля легендарны лётчык, і Бандарэнка Міхаіл Захаравіч – камандзір ваеннай авіяэскадрыллі, генерал-лейтэнант Уладзімір Аляксеенкаі многія іншыя. Нельга таксама забываць і аб вялікіх баявых маршалах, такіх як Георгій Жукаў, Сямён Будзёны, Канстанцін Ракасоўскі, Аляксандр Васілеўскі і многія іншыя. Усе яны сталі залогам Вялікай Перамогі.
Пасля распаду СССР прайшло не так шмат часу, але і за гэты нядоўгі час было маса ваенных канфліктаў і аперацый. Яны даказалі, што ў краіне яшчэ засталіся людзі, для якіх яшчэ ёсць такая праца, Радзіму абараняць. Менавіта яны ўдастоіліся вялікага звання Герояў Расіі. Сярод іх: Суламбек Осканов, Валерый Оловаренко, Сяргей Арэф’еў і г. д.
Лепшыя творы пра рускіх афіцэраў
Расійскія ваенныя – абаронцы і гонар краіны. Нездарма аб іх складзена мноства песень, вершаў, балад, знята велізарная колькасць фільмаў і мультфільмаў.
Калі казаць аб музыцы і вершах, то вядомымі з іх з’яўляюцца кампазіцыя «Спадары афіцэры», «Атаман», «Афіцэры Расеі», вершы «Адзін афіцэр», «Афіцэрам», «Ёсць такая прафесія, Радзіму абараняць» і г. д. Ім прысвячалі свае працы Ахматава, Гумілёў, Цвятаева і многія іншыя.
Але больш за ўсё запомніліся менавіта фільмы: легендарныя «Разам» з Юматовым, «Адмірал» з Хабенскім, «Калі казакі плачуць» Шолахава, «Белае сонца пустыні» і мноства іншых савецкіх і сучасных фільмаў і серыялаў.
Гэтыя творы дапамагаюць не забываць пра подзвігі рускіх афіцэраў і выхоўваюць пачуццё патрыятызму і гонару за краіну.
Афіцэры Расіі. Гісторыя станаўлення
У рускай арміі яны з’явіліся дзякуючы ваеннай рэформе XVII ст. Гэта, у асноўным, былі выключна наёмныя замежнікі. Але з часам Пётр I стаў фармаваць ўвесь вышэйшы кадравы корпус з рускіх дваран. Служылі Радзіме валодалі вышэйшай і прэстыжным статусам у грамадстве. І нездарма менавіта ў тыя часы Расія значна пашырыла ўласныя мяжы.
З часам і зменай шматлікіх цароў, героі, якія баранілі нашу Радзіму ўсё больш бяднець. Яны практычна цалкам знаходзіліся на самазабеспячэнні і вымушаныя былі залазіць у велізарныя даўгі і страты. Але тым не менш, у іх дух быў моцны, і яны спраўна служылі Айчыне, праходзячы мноства войнаў і канфліктаў дзеля яго.
Кодэкс афіцэрскага гонару
Аб спецыяльным негалосным зводзе правіл і абавязкаў, якім павінны былі кіравацца ўсе ваенныя, якія маюць званні, вялося шмат размоў. Усе апавяданні пра абаронцаў Радзімы прасякнуты гэтымі законамі. Але ў асноўным, гэта агульныя паняцці і здагадкі. Кодэкс гонару быў цалкам сфармаваны яшчэ ў перыяд руска-японскай вайны. Вось некалькі такіх правіл, якія ўшаноўваюць якія служылі і сёння:
Гэта асноўныя элементы кодэкса афіцэрскага гонару, дзякуючы якім і сёння ваенных цэняць і шануюць. Выконваючы гэтыя патрабаванні, кожны з іх становіцца вышэй абставінаў і часу.
Міфы і рэальнасць пра рускіх афіцэраў
У перыяд Вялікай Кастрычніцкай сацыялістычнай рэвалюцыі было мноства чутак і здагадак аб дваранам, царскіх ваенных і іншых слупах імпэрыялізму. Большасць падобных «фактаў» былі просты антипропагандой. Але таксама паўстала і мноства відавочных перабольшанняў, створаных прыхільнікамі Мікалая II. Сярод іх самымі яркімі з’яўляюцца:
Сістэма воінскіх рангаў і званняў
Менавіта яны вызначаюць становішча ваеннаслужачых адносна адзін аднаго. Да таго ж званне пазначае і кола абавязкаў, а таксама правы чалавека. Упершыню заканадаўча сістэма чыноў была замацаваная яшчэ ў 1647 г. Пётр I у «Табелі аб рангах» замацаваў у адзіным дакуменце ўсе воінскія званні.
Пасля крывавай і усёразбуральным Кастрычніцкай рэвалюцыі ўсе гэтыя чыны былі папросту скасаваныя. Адрознівалі ваенных выключна па займаемым пасадам (камандзір, начальнік і т. Д.). Паступова гэтыя пасады дапрацоўваліся.
Перыяд вайны таксама ўнёс ўласныя карэктывы ў ваенны статут. Былі ўведзеныя спецыяльныя гвардзейскія званні і адметныя знакі. А абаронцы Радзімы, рэвалюцыйныя краснофлотцы і чырвонаармейцы і зусім былі скасаваныя.
У 1994 г. Агульная сістэма воінскіх чыноў Расіі была значная абноўлена. Цяпер генералам арміі можа быць выключна кіраўнік складу Узброеных Сіл. Акрамя таго, звання адрозніваюцца па відах: ваенна-марскія і сухапутныя.
Асноўныя прынцыпы і догмы ваеннага і патрыятычнага выхавання вайскоўцаў
Пры гэтым афіцэры Расіі, выпускаюцца з любога ваеннага ўстановы, павінны валодаць наступнымі якасцямі:
Нярэдка гэтыя прынцыпы паводзінаў і характару сапраўднага афіцэра не прымаліся, а часам нават адпрэчваліся ваенным кіраўніцтвам. Але праз шмат гадоў, яны застаюцца актуальнымі.
Лепшыя ваенныя ўстановы, якія рыхтавалі афіцэраў
У часы валадарання Раманавых будучых афіцэраў рыхтавалі ў такіх навучальных установах:
Калі казаць пра сучасную Расіі, то самымі знакамітымі зараз з’яўляюцца тыя ваенныя навучальныя ўстановы, якія захаваліся нават пасля рэвалюцыі і Вялікай Айчыннай. Свае гістарычныя традыцыі яны перадаюць будучыняй афіцэрам Расійскай Арміі. Да іх адносяцца: ваенныя акадэміі сухапутных і ракетных войскаў, ваенна-касмічныя акадэміі і ваенныя інстытуты, сувораўскія і нахімаўскага вучылішча, кадэцкія корпуса і т. Д.
Хто такія юнкера?
Такім званнем ўзнагароджваліся рускія афіцэры да 1917 г. Яно мае германскія карані. Азначала яно маладога пана або спадара. На Русі першапачаткова яно прысвойвалася кандыдатам на першае обер-афіцэрскае званне. Затым так сталі называць ўсіх студэнтаў расійскіх ваенных навучальных устаноў. У залежнасці ад роду пяхотных войскаў існавалі таксама фанен-юнкера, штык-юнкера і эстандарт-юнкера.
тратегии і тактыцы. Гэтыя хлапчукі не паводле чутках ведалі, што значыць абараняць Радзіму. Гонар і годнасць выкладаліся ім з першых курсаў ваенных вучэльняў. А любоў да Расеі яны праносілі праз усё жыццё і мноства войнаў і канфліктаў.
Гэтым званнем ўзнагароджваліся многія дыпламаты і чыноўнікі. Адным з самых вядомых камер-юнкераў быў той жа Аляксандр Пушкін. Ён атрымаў гэта званне у 1833 г. ад самога гасудара.
Гэтыя імёны, напэўна, ведае кожны сучасны школьнік. Яны прайшлі скрозь гісторыю і застануцца ў ёй навекі як палкаводцы, стратэгі і героі, якія баранілі нашу Радзіму. Імёны іх апявалі і сучаснікі, і нашчадкі:
Гісторыя ведае масу рускіх афіцэраў, якія заслужылі сваё званне потым і крывёй. Яны навекі стануць прыкладам для будучых хлапчукоў-вайскоўцаў.
Героі Вялікай Айчыннай вайны і Расіі
Вялікая Айчынная яшчэ свежая ў памяці нашчадкаў. Усе зверствы, якія здзяйсняюцца на рускай зямлі, суадносныя толькі з мужнасцю і адвагай рускіх салдат і афіцэраў. Менавіта яны, а не людзі ў Крамлі, абаранілі Радзіму цаной шматлікіх мільёнаў уласных жыццяў.
Пасля распаду СССР прайшло не так шмат часу, але і за гэты нядоўгі час было маса ваенных канфліктаў і аперацый. Яны даказалі, што ў краіне яшчэ засталіся людзі, для якіх яшчэ ёсць такая праца, Радзіму абараняць. Менавіта яны ўдастоіліся вялікага звання Герояў Расіі. Сярод іх: Суламбек Осканов, Валерый Оловаренко, Сяргей Арэфы і т. Д.
Лепшыя творы пра рускіх афіцэраў
Калі казаць пра музыку і вершах, то найвядомымі з іх з’яўляюцца кампазіцыя «Спадары афіцэры», «Атаман», «Афіцэры Расеі», вершы «Адзін афіцэр», «Афіцэрам», «Ёсць такая прафесія, Радзіму абараняць» і т. Д. ім прысвячалі свае працы Ахматава, Гумілёў, Цвятаева і многія іншыя.
Але больш за ўсё запомніліся менавіта фільмы: легендарныя «Афіцэры» з Юматовым, «Адмірал» з Хабенского, «Калі казакі плачуць» Шолахава, «Белае сонца пустыні» і мноства іншых савецкіх і сучасных фільмаў і серыялаў.
Гэтыя творы дапамагаюць не забываць пра подзвігі рускіх афіцэраў і выхоўваюць пачуццё патрыятызму і гонару за краіну.